PR i marketing kultury
Jest rok 1997. Majowy poranek. Ręce mi drżą. Przede mną stoi magiczne pudełko z czarnym ekranem. Właśnie trafiłem do świata czarodziejów. Wszystko, co przeczytacie dalej jest pokręconą interpretacją Harrego Pottera i jednocześnie najdziwniejszą apologią milenialsów, na jaką było mnie stać.
Do dziś, a piszę ten wstęp po latach, nie jestem pewien czy moje opinie tu zawarte są słuszne. Zostawiam więc ten artykuł jako sprawę nierozwiązaną, by decyzję mógł podjąć czytelnik lub czytelniczka.
Sprawił, że nie tylko naukowcy pokochali w social media Polonę, szuka w średniowiecznych manuskryptach proto-memów i odczarowuje dla nas „ciemne wieki”. Łukasz Kozak ma to coś, co sprawia, że wszystko, czego się dotknie, staje się fascynujące.
O ile poetyka poszczególnych platform będzie się zmieniać, to podstawowa rola muzeum, uniwersytetu czy jakiejkolwiek innej instytucji będzie mniej więcej taka sama.
Myślę, że gdzieś w szarej strefie między współczesnym PR, marketingiem i humanistyką jest sporo perspektyw na wspólną pracę ludzi z tych trzech dziedzin. Jedyne, czego trzeba, to odrobina elastyczności.
Akcja IKEA Po Sąsiedzku to dowód na to, że pozytywny, rozumiejący, emocjonalny i regionalny (sic!) PR i takiż marketing istnieją.
